Soms merken we onze grenzen helemaal niet op, en soms reageren we integendeel pijnlijk op hun minste overtreding. Waarom gebeurt dit? En wat over het algemeen is opgenomen in onze persoonlijke ruimte?
Er is een gevoel dat er in onze samenleving grenzen is. We zijn niet erg gewend om ze te voelen en te beschermen https://libidoverhogen.com/. Waarom denk je dat de moeilijkheden hiermee?
Sofya Nartova-bochaver: Inderdaad, de cultuur van grenzen is nog steeds zwak in ons land. Hier zijn goede redenen voor. Allereerst historisch. Ik zou zeggen dat staatstradities. Wij zijn een collectivistisch land, het concept van collegialiteit was altijd erg belangrijk voor Rusland. Russen, de rusichs hebben altijd hun leefruimte gedeeld met enkele andere mensen.
Over het algemeen hadden ze nooit hun eigen persoonlijke plek waar ze alleen met hen zouden zijn. Individuele gereedheid voor de buurt met een ander werd versterkt door het staatsapparaat. Omdat we in een gesloten staat woonden, waren de externe grenzen streng en waren de interne grenzen absoluut transparant. Dit leidde tot zeer krachtige controle van sociale structuren.
Zelfs diep persoonlijke beslissingen, bijvoorbeeld, bijvoorbeeld om te scheiden of niet te scheiden, hadden van bovenaf moeten worden besproken en verkregen
Deze krachtige implementatie in het persoonlijke leven maakte ons volledig ongevoelig voor de grenzen die we onszelf en willekeurig hebben gesteld. Nu is de situatie veranderd. Enerzijds, globalisering: we reizen allemaal en observeren andere culturen. Aan de andere kant verscheen privé -eigendom. Daarom is de kwestie van de grenzen zeer relevant geworden. Maar er is geen cultuur, de middelen om grenzen te beschermen, ze blijven soms een beetje onontwikkeld, infantiel of overdreven egoïstisch.
Je gebruikt vaak zoiets als een soeverein van een persoon, die onmiddellijk herinnert aan staatssoevereiniteit. Wat investeer je erin?
Wat betreft de parallel tussen de staat en de persoonlijkheid, het is volledig gepast. En spanning tussen mensen, en er ontstaan om dezelfde redenen conflicten tussen staten. Zowel de staat als mensen delen verschillende middelen. Het kan een territorium of energie zijn. En mensen hebben informatie, liefde, genegenheid, erkenning, glorie … we verdelen dit allemaal constant, dus we moeten randen regelen.
Maar het woord “soevereiniteit” betekent niet alleen individuen, het is ook zelfbestrijding. We plaatsen niet alleen een hek rond onze eigen kleuterschool, maar we moeten nog steeds iets in deze kleuterschool planten. En wat erin zit, moeten we beheersen, leven, personaliseren. Daarom is soevereiniteit onafhankelijkheid, autonomie, onafhankelijkheid en tegelijkertijd is het ook zelfregulering, volheid, inhoud.
Omdat als we over de grenzen praten, we altijd bedoelen dat we iets van iets scheiden. We kunnen de leegte van de leegte niet scheiden.
Wat zijn de belangrijkste componenten van soevereiniteit?
Ik zou me hier willen wenden tot William James, de oprichter van het pragmatisme in de psychologie, die zei: in brede zin is de persoonlijkheid van een persoon de totale hoeveelheid van alles wat hij zijn kan noemen. Niet alleen zijn fysieke of mentale kwaliteiten, maar ook jurken, huis, vrouw, kinderen, voorouders, vrienden, reputatie en arbeid, zijn landgoederen, paarden, jachten, kapitaal.
Mensen identificeren zichzelf echt, associëren met wat ze bezitten. En dit is een belangrijk punt
Omdat, afhankelijk van de structuur van de persoonlijkheid, deze delen van de omgeving compleet anders kunnen zijn.
Er is een persoon die zichzelf volledig identificeert met zijn idee. Daarom worden waarden ook opgenomen in het deel van de persoonlijke ruimte, die wordt versterkt door soevereiniteit. We kunnen daar natuurlijk ons eigen lichaam meenemen. Er zijn mensen voor wie hun eigen lichaam superieur is. Aanraking, ongemakkelijke pose, schending van fysiologische gewoonten – dit alles is zeer cruciaal voor hen. Ze zullen vechten zodat dit niet gebeurt.
Een ander interessant onderdeel is tijd. Het is duidelijk dat we allemaal tijdelijke wezens zijn, kortstondig. Het maakt niet uit wat ze denken, noch voelen, het gebeurt altijd in een tijd en ruimte, zonder dit bestaan we niet. We kunnen gemakkelijk het wezen van een andere persoon breken als we hem niet in zijn modus laten leven. Bovendien gebruiken we de wachtrijbronnen constant opnieuw.
In brede zin is de grens de regels. De regels kunnen worden uitgedrukt, verbaliseerd of kunnen worden geïmpliceerd. Het lijkt ons dat iedereen op dezelfde manier denkt, ze voelen hetzelfde. We zijn verrast als we er plotseling achter komen dat dit niet zo is. Maar eigenlijk zijn mensen niet allemaal op één gezicht.
Het lijkt u, is er een verschil in een gevoel van soevereiniteit, in het gevoel van grenzen bij een man en een vrouw?
Ongetwijfeld. Als we over het algemeen praten over mannen en vrouwen, dan hebben we favoriete delen van persoonlijke ruimte. En wat eerst opvallend is, wordt ondersteund door een groot aantal onderzoek: mannen beheersen het territorium, de waarde en het liefde onroerend goed. En vrouwen hebben meer gehechtheid aan “beweging”. Hoe vrouwen de auto bepalen? Zeer vrouwelijk, denk ik: mijn auto is mijn grote tas, dit is een deel van mijn huis.
Maar voor een man is er geen. Hij heeft totaal verschillende associaties: dit is eigendom, een boodschap over mijn kracht en kracht. Dit is waar. Grappige Duitse psychologen hebben ooit aangetoond dat hoe hoger het zelfrespect van de eigenaar, hoe lager het motorvolume in zijn auto.
Mannen zijn conservatiever in termen van regime -gewoonten
Vrouwen zijn flexibeler wezens, daarom zijn we enerzijds aan de ene kant flexibeler gewijzigd en anderzijds zijn we niet zo pijnlijk beledigd als iets hen aanmoedigt om te veranderen. Het is moeilijker voor mannen. Daarom moet hiermee rekening worden gehouden met. Als deze functie wordt gerealiseerd, kunt u deze beheren.
Hoe te reageren op situaties wanneer we het gevoel hebben dat onze grenzen worden geschonden? Bijvoorbeeld, op het werk of in de familie zijn we van mening dat iemand onze ruimte binnenvallen, niet bij ons telt, voor ons aan onze gewoonten denkt en iets smaakt of oplegt.
Absoluut gezonde reactie – om feedback te geven. Dit is een eerlijke reactie. Als we “slikken” wat ons zorgen baart en geen feedback geven, dan gedragen we ons niet heel eerlijk, waardoor dit verkeerde gedrag wordt aangemoedigd. De gesprekspartner raden misschien niet dat we het niet leuk vinden.
Over het algemeen kunnen randen worden gericht en indirect. En hier hangt het allemaal af van wat de persoonlijke complexiteit van de gesprekspartner is. Als zeer jonge kinderen of mensen die eenvoudig met elkaar zijn geregeld, met elkaar communiceren, dan zal voor hen de meest effectieve waarschijnlijk een direct antwoord zijn, spiegeling. Je legt je auto op mijn parkeerplaats – ja, het betekent dat de volgende keer dat ik de jouwe op je zet. Technisch helpt het.
Maar als u strategische problemen oplost en de mogelijkheid om veelbelovende communicatie met deze persoon te beloven, is dit natuurlijk niet erg effectief
Het is nuttig om indirecte beschermingsmethoden te gebruiken: hints, benamingen, ironie, demonstratie van hun meningsverschil. Maar niet in de taal waarin onze ruimte werd geschonden, maar verbaal, in een ander gebied, door verwijdering, door het negeren van contacten.
We moeten niet vergeten dat de grenzen niet alleen ons wezen scheiden van anderen, ze beschermen nog steeds andere mensen tegen ons. En voor een volwassen persoon is dit erg belangrijk.
Toen Ortega-i-Gasset schreef over het massabewustzijn en over de mensen die hij ‘massale mensen’ noemde, in tegenstelling tot aristocraten, merkte hij op dat de aristocraat gewend was rekening te houden met anderen, om geen ongemak te veroorzaken en zijn eigen comfort te verwaarlozen. In sommige afzonderlijke gevallen. Omdat macht geen bewijs vereist, en een volwassen persoon zelfs een aanzienlijk ongemak voor zichzelf kan verwaarlozen – zal zijn zelfvertrouwen niet instorten.
Maar als een persoon pijnlijk zijn grenzen beschermt, dan is dit voor ons voor ons ook een teken van de kwetsbaarheid van deze grenzen. Zulke mensen hebben meer kansen om de klanten van een psychotherapeut te worden, en psychotherapie kan hen echt helpen. Soms is wat we beschouwen als implementatie eigenlijk iets heel anders. En je kunt dit soms zelfs verwaarlozen. Als we het hebben over de aanwijzing van onze grenzen – dit is altijd een kwestie van de mogelijkheid om onze “ik wil”, “ik heb”, “ik wens” uit te drukken en dit vermogen te versterken om cultuurvaardigheden te behouden.